Fame láborans ad te pérveni.
Lijdend onder de honger kwam ik naar je toe.
Aís: “Cenáre potes, si quid ábluis.”
Je zegt: eten kan je, als je wat afwast.
Hómines ut tu ne diffíciles sint;
Mensen als jij moeten niet moeilijk zijn;
eis cópiam fac, antequ’(am) insániunt.
geef ze een kans vooraleer ze dom doen.
Équites cives gúbernant,
De ridderstand regeert de burgers
mélius quam olim ántea.
beter dan ooit tevoren.
Rósa lucem cónspexit,
Rosa heeft het licht gezien
aít: “Némo umquam péribit.”
Ze zegt: niemand zal ooit verloren gaan.
Paulísper iam procédimus
Voorlopig gaan we nog even door
vía clar’(a) et vestígiis.
Op het pad, helder en met voetsporen
Pássim sunt út ego hómines,
Alom verspreid zijn de mensen als ik
óperam dant exulúlantes!
luid huilend doen zij moeite!
Véniunt stellae, ábeunt.
Sterren komen, gaan
Phóenix semper pérvivet.
De feniks zal immer overleven.
Rósa numquam dóluit,
Rosa heeft nooit smart gevoeld
rogat: “Potésne somniáre?”
Ze vraagt: Kun jij dromen?